Bakker

Hij is gekleed zoals dat op zaterdagen geoorloofd is voor mannen die doordeweeks strak in het pak zitten. Zo'n ruimvallende bruine ribbroek en daarop ongetwijfeld een poloshirt en een trui van Marc O'Polo. Maar dat kan ik niet zien, want hij heeft zijn waxcoat aan. Verwoed drukt hij op de toetsen van zijn iPhone. De winkelmedewerkster, die met het sluike haar en het lieve muizensnoetje, kijkt toe. Het is duidelijk wat hier gebeurt: meneer is door zijn vrouw op pad gestuurd voor de boodschappen en nu weet hij niet meer wat hij hebben moet. Ik probeer de blik van het muizenmeisje te vangen, maar zij blijft onbewogen naar meneer-kijk-mij-eens-casual-zijn staren. Warschijnlijk is ze dit wel gewend. Sinds we hier wonen heb ik het ook al veel vaker meegemaakt. Zodalijk stapt hij met twee croissantjes en een stokbrood in zijn Hummer, denk ik. Die ergens nonchalant en quasi-onopvallend half op een stoep is geparkeerd. De man is beslist niet ouder dan ik. Ondertussen wil het met zijn iPhone nog niet vlotten. "Ben jij bezig?" vraagt een andere medewerkster aan het muizenmeisje. "Ja", antwoordt ze en ze maakt met haar hoofd een beweging richting meneer. Op dat moment begint zijn iPhone te rinkelen. Dat is hem al wel gelukt: om het geluid van een ouderwetse telefoon als ringtone in te stellen. "Met Serge", zegt hij tegen zijn speeltje. Het zal wel een hockeykameraad zijn, zo te horen aan de manier waarop hij de oproep beantwoordt. Hopelijk houdt hij het kort, want ik sta zo langzamerhand wortel te schieten. Om nog maar te zwijgen over het muizenmeisje. "Zeg", zegt Serge, "neem je altijd gesneden of ongesneden?" Dzjezus - het is echt niet gek dat er wereldwijd een economische crisis is.