Rotbui

Nog steeds ben ik bloedchagrijnig. Voetballen met Hond helpt niet, een dikke puist uitknijpen helpt niet, snoepen helpt niet en nee, de zon helpt al helemaal niet. Die maakt me er alleen maar meer van bewust hoe humeurig ik ben. De hele tijd heb ik ontzettende behoefte aan overzicht, en ervaar ik chaos - en ik weet niet eens wat die chaos is en hoe overzichtelijk ik het hebben wil. En wát ik overzichtelijk wil hebben. In ieder geval maakt het niet uit dat ik het hele huis opruim, en van boven tot beneden stofzuig. De benedenverdieping zelfs twee keer, inclusief de kelder. Ik timmer een loszittende plint vast, ik dender het hele huis door achter een stuiterballetje aan, ik poets nog maar eens mijn tanden, ik reserveer de kennel voor Hond. Ik overwin zelfs mijn vieze-handen-en-natte-doekjes-afkeer en maak een wastafel schoon. Het levert niets op. En hoewel ik in mijn hoofd niet word lastiggevallen door ingewikkelde gedachten (en trouwens ook niet door niet-ingewikkelde gedachten) blijft het maar voelen alsof er iets op me drukt, alsof het een warboel is daar in die bovenkamer, iets dat maakt dat ik een nog diepere frons tussen mijn ogen heb dan normaal. Was mijn hoofd maar die plint waarop ik net heb zitten slaan, dan had ik dit rotgevoel en die rotbui eruit kunnen rammen.