Bijwerkingen (2)

Nachtmerries zijn irritant en naar. Maar het went. Veel naarder is het om te dromen dat je misselijk bent. Hoewel ik me 's ochtends niet ziek voel, vermoed ik dat ik vannacht niet alleen in mijn droom, maar ook in het echt misselijk ben geweest. Maar waarvan? Toch niet van de Marokkaanse groentensoep in het fotomuseum in Amsterdam? Dan eerder van de vegetarische burger bij het avondeten die ik toch al niet lekker vond. Wat doet het ertoe - het is over. En ik vergeet het. Totdat ik na het werk naar huis fiets. Van het ene op het andere moment voel ik me beroerd. Het kost me moeite om de trappers van mijn fiets rond te krijgen en de weg is veel langer dan anders. Als ik mijn fiets in de schuur zet, merk ik dat ik tril. Omdat de zon zo mooi lente-achtig schijnt wilde ik met Hond voor de verandering langs de dijk gaan wandelen. Even ruimte om me heen in plaats van de bomen van het bos. Maar als ik al niet weet hoe ik boven moet komen om iets anders aan te trekken, hoe kan ik dan met de auto op pad gaan? Ondertussen lopen er dikke zweetdruppels over mijn gezicht en rug en nu voel ik me toch ook wel misselijk. Maar ik wil ook dringend iets eten. Als ik in de spiegel kijk, kijkt een heel wit smoeltje terug. Zijn dit misschien de maagdarmstoornissen die als bijwerking in de bijsluiter van de pillen van de hoofdpijnpoli staan? Ik stuur Hond de tuin in, voor een keertje moet ze daar haar behoeften maar doen. Binnen vijf minuten staat ze alweer voor mijn neus: "Baas, ik wil toch echt liever een blokje om", lijkt ze te zeggen. Na twee boterhammen met kaas en een appel, en met nog wat koekjes en kauwgom in de zak van mijn jas voor noodsituaties, durf ik het aan. "Niet verder dan nodig hoor!" waarschuw ik Hond. Een beetje onvast ter been, maar ongeschonden en nog in leven bereik ik na gedane zaken de voordeur weer en ik denk nog maar eens aan psychiater L. "Als je last hebt van bijwerkingen, dan weet je dat de medicijnen aanslaan." Ik vier het door op de bank onder een dekentje weg te kruipen.