Rijkdom

The feel-good film of the decade, staat er op de aankondiging van Slumdog Millionaire. Wat een vreemde omschrijving voor een film over schrijnende armoede, over nauwelijks kunnen overleven, over misbruik, over angst, over macht, over altijd aan de onderkant van de samenleving moeten blijven hangen, over geweld, over wanhoop. The feel-good film of the decade. Een prachtige film overigens, dat zeker. Zelden zat ik met kippenvel in de bioscoop en dat was niet alleen omdat het er een beetje frisjes was. Mooi geacteerd, ook door al die kleine kindertjes. Knap gefilmd, ik rook haast de stank van de sloppenwijken en de vuilnisbelten. The feel-good film of the decade. Dit is dan misschien wat psychiater L. bedoelde. Ik mocht mezelf gelukkig prijzen, zei ze, dat ik in Nederland leef en niet in Afrika geboren ben. Of wat ik las in een boek over hoe je zo'n crisis als bijvoorbeeld op Gran Canaria kan verdragen. "Vergelijk jezelf met mensen die zich (...) slechter redden dan jij. Vergelijk jezelf met mensen die minder goed af zijn dan jij. (...) Lees over rampen, over anderen die lijden." Inderdaad, als ik met die blik naar Slumdog Millionaire kijk, dan gaat het waanzinnig goed met mij - met iedereen, dan moeten we maar gauw stoppen met zeuren over de recessie en over hoge prijzen in de supermarkt en over huizen die je aan de straatstenen niet kwijt kunt. The feel-good film of the decade. Ik kan dat niet, de nood van anderen gebruiken om mezelf beter te voelen. Omdat daarvoor mijn gevoel voor rechtvaardigheid veel te groot is. Het raakt me om te zien hoe beroerd voorspoed en gezondheid en vrijheid over de wereld verdeeld zijn. That feels no good at all.