Aso's

Lente - nu niet alleen volgens de meteorologen, maar ook op de kalender. En om dat feit extra luister bij te zetten, schijnt de zon uitbundig en kunnen we daarvan in de voortuin urenlang genieten. Op het schoolplein klinken de vrolijke stemmetjes van kinderen. Zo te horen doet af en toe een vader mee met voetballen. Maar verder is het in de straat net zo stil als op een koude winterdag. Alleen de Lada Niva-man scharrelt wat rond, maar dat doet hij altijd. Wat een immens verschil met onze oude buurt. Die stond te boek als een achterstandswijk, een buurt waarop een wijkontwikkelingsplan werd losgelaten. Er zouden alleen maar asocialen wonen, en steuntrekkers. Het was er wel vies en gemeentelijke schoonmaakploegen zag je nooit - zo creëer je natuurlijk ook een self-fulfilling prophecy . In die wijk groette iedereen elkaar. Wij doen dat hier nog steeds, maar ontdekken dat het in keurig nette wijken de gewoonte is om elkaar te negeren. Zodra er ook maar één zonnestraaltje door de wolken brak, kwamen in de oude buurt alle bewoners uit hun tochtige en vochtige woningen om ervan te genieten. Dat was niet altijd een onverdeeld genoegen - hoe leuk is het om een hele dag loeihard Frans Bauer te horen? Wel wisten we daardoor wie waar woonde, en sprak je elkaar ook nog wel eens. De Israëliër in het huis van de overleden man met het kaarsje. Het mannetje van Rico. De vrouw met de linnen tasjes. De Griek, de vrolijke jongen. De Tazmanians. De verpleegster en de lelijkerd. Els M. De toeteraars. Busmans. Het kapstertje. De vader en moeder van T. en F. Dat jonge stel, dat pas getrouwd is, weet je wel. C. en H. natuurlijk. Noem maar op. Ik vergeet er nog een heleboel, realiseer ik me. De ambtenaar, bijvoorbeeld. De Japanners. Die met die pitbull. Na anderhalf jaar komen we hier niet verder dan buurman K., en T. van hiernaast. Meneer T. en mevrouw J., de naaktlopers, McKlusky en de Lada Niva-man. Er zijn nog wel enkele andere buurtbewoners - de man met de baret (en de teckel), A. met haar rothondje en die man met dat pokkenhondje. Hij van Dobbe Flowers en zijn vrouw. Je ziet ze zelden en als je ze ziet kom je niet verder dan gedag zeggen. En dat wordt lang niet altijd beantwoord. Jawel, we zijn hier gelukkig. We vinden hier rust en het is hier mooi. Maar in de asociale wijkontwikkelingsplangestuurde achterstandswijk was iedereen socialer dan hier. Best vreemd blijft dat.