Gezinsvorming

Meneer Koolmees vindt dat de nieuwe woning klaar is. Wat hem betreft kunnen ze verhuizen. Mevrouw Koolmees is het daar niet mee eens. Er moet nog behang op de muur en een hoogpolig tapijt lijkt haar ook wel prettig. Lekker warm in de nacht, als het toch nog een beetje vriest. Ze shopt zich suf om het allemaal zo mooi mogelijk te maken. Dan komt ze aanvliegen met een plukje mos, dan weer met een dotje haar - zo te zien van Hond, weggewaaid na een borstelbeurt. Dat getut is niks voor meneer Koolmees. In eerste instantie hangt hij wat rond bij het huisje, maar dan trekt hij de stoute schoenen aan en komt steeds dichter bij mijn huis. Eerst nog veilig in de plantenbak met kruiden. Hij hipt rond tussen de salieplantjes en pikt een beetje verveeld in de rozemarijn. Dan vliegt hij naar de regenton, een prima plek om naar mij te gluren - en ik naar hem. Door naar de tuinslang, die vlak naast het keukenraam hangt. Daarvandaan naar de rand van een emmer vol regenwater. Hoogste tijd om die eens op te ruimen trouwens, maar meneer Koolmees kan nu nog fijn even zijn dorst lessen. En dan naar de mat die voor de keukendeur ligt. Dat is wel heel brutaal en dichtbij een mensenhuis, vindt mevrouw Koolmees. En te ver van hun eigen woning. Ze komt aanvliegen om haar echtgenoot op te halen en een beetje schijnheilig begint meneer Koolmees aan de mat te plukken: ik ben echt wel voor ons huis bezig, probeert hij uit te stralen. Lief als ze is, laat mevrouw Koolmees hem even in die waan. Maar dan is ze onverbiddelijk en moet hij mee. Nog even doorwerken jongen, die eitjes wachten straks niet op jou.