Jeuk

Het is wonderlijk hoe je zin kan hebben in iets dat je eigenlijk bijna nooit doet en vooral waar je de ballen verstand van hebt. Op Gran Canaria begon het al: tuinieren wilde ik. Nu kan ik ongeveer vijf plantensoorten zonder aarzelen herkennen en benoemen en dat is het dan. En ik hou helemaal niet van met mijn handen wroeten in de aarde, al wordt dat te pas en te onpas van harte aanbevolen om spanningen van allerlei soort tegen te gaan. Wanneer je wat snoeit en hoe - ik doe regelmatig pogingen om het te onthouden vanwege onder andere een appelboom in de tuin. Maar het lijkt erop dat voor deze informatie in mijn hoofd geen vakje beschikbaar is. En toch wilde ik in de tuin werken, daar op Gran Canaria. Dat kon natuurlijk niet, want het was niet mijn tuin. Wel mochten we sinaasappels plukken zoveel als we wilden, zolang we er niet voor in de bomen klommen. Ook thuis bleef de kriebel om in de tuin te werken. Maar ja, die vieze handen die ik niet wil. Bovendien wil ik in de achtertuin het prille koolmezengeluk niet verstoren, waardoor ik daar het in de weer gaan met spades, schoffels en harken niet zo gepast vind. Aan de andere kant is zo'n kriebel die maar doorkriebelt niet leuk. Het wordt jeuk en jeuk irriteert. En zo stond ik gewapend met de snoeischaar in de voortuin. Weg met die uitgegroeide scheefgetrokken en eigenlijk gewoon lelijk geworden lavendelstruiken. Knip knip knip, dat ruimde lekker op en bovendien bleek toen dat er geen drie hortensia's staan maar zes. Ik denk dat die verplicht zijn in dit dorp, in elke tuin staat er minstens één. Ook blijken we zes miezerige rozenstruikjes te hebben - geen idee wat ik daarmee wil. Sowieso geen idee wat ik nu verder in de tuin kan doen. Maar ach, de kriebel is weg. Ik mag weer naar binnen.