Nachtrust

In goedbedoelde pogingen om me te begrijpen vragen mensen me vaak of ik veel pieker. Nee, dat is het niet - nou ja, soms wel. Bijvoorbeeld als ik voor drie verjaardagen ben uitgenodigd die allemaal op dezelfde dag gevierd worden. Dat speelt nu al dagen door mijn hoofd zonder dat ik in staat ben om een beslissing te nemen. Dat ik sowieso één van de drie jarigen zeker niet zal bezoeken, maakt niet eens uit. Het blijft als zo'n lichtreclame door mijn hoofd draaien. Maar over het algemeen is het juist ontzettend stil in mijn hoofd. Leeg. Waardoor ik me vaak afvraag of ik me eigenlijk niet aanstel. Is er wel iets met me aan de hand? Loop ik misschien gewoon maar wat te zeuren? Zou ik eigenlijk niet een tobbende pessimist moeten zijn? Heb ik dan pas recht van spreken? Wellicht had mijn goede vriend de ggz-psychiater toch gelijk: dat het prima met me gaat en dat ik reuze stabiel ben. Tja. Soms twijfel ik over alles. Ondanks voortdurende spanning in mijn lichaam. Eeuwige vermoeidheid. En wisselende stemmingen waardoor ik het ene moment nog rustig zit te werken en het andere moment van ellende liefst onder mijn bureau wil wegkruipen. Of alles kort en klein slaan. Het kan niet anders of ik beeld het me allemaal maar in. Is het allemaal heel normaal wat ik heb, zoals moederlief beweert. Totdat ik 's nachts hard gillend wakker word (sorry K.) (sorry buurman K.) (sorry eigenlijk alle omwonenden voor het verstoren van de nachtrust). Wakker met razendsnel kloppend hart en angstzweet all over. En 's ochtends nog keelpijn ervan. Als dat normaal zou zijn - dan word ik graag alsnog abnormaal.