Kroketten

"Nederlander slaat zich door de crisis met bitterbal en kroket", kopt mijn krant op de voorpagina. Wanneer we ermee zijn opgehouden weet ik niet, maar zelfs toen we nog hardcore vegetariërs waren, aten K. en ik bij wijze van traditie een broodje kroket op de dag voor we op vakantie gingen. Mijn eerste kroket at ik in this very village. De tweede lagere school waarop ik zat, is hier om de hoek. Als ik geen ruzie met haar had, ging ik weleens op woensdag met J. spelen. Dan mochten we eerst naar de bakker voor een rond wit tijgerbrood, waarvan ik als kind altijd heb gedacht dat het alleen hier te koop was. Net zoals de beschuitbollen die ik in dezelfde tijd bij C. thuis leerde kennen. Vervolgens gingen we bij de slager kroketjes halen. En dan gauw naar het huis van J. voordat ze teveel afkoelden. Het waren lekkernijen die ik niet van huis uit kende. Mijn vader haalde wekelijks croissants bij de bakker - twee, alleen voor zichzelf en mijn moeder voor het ontbijt op zondagochtend. En die besmeerden ze dan met jam uit een speciale pot die alleen voor hen bestemd was. Ben benieuwd of de recessie daarop al vat gekregen heeft. En of ze nu voortaan het plakkerige fabrieksbrood van de Aldi proberen weg te krijgen, zoals wij kinderen vroeger. Hoe dan ook. Voor mij en K. morgen geen kroket, maar pompoenpittenbroodjes van dezelfde bakker als van het ronde witte tijgerbrood. Gewoon met kaas. Crisiskroketten kunnen altijd nog.