Adiós

In therapieland noemen ze de gulden middenweg de wijze geest. De wijze geest verenigt de emotionele geest en de rationele geest. Bij de meeste mensen schijnt dat vanzelf het geval te zijn. “Het duurt zo’n drie jaar om de wijze geest echt te bereiken”, zei ggz-G. laatst. Ik neem gemakshalve maar aan dat die opmerking bemoedigend bedoeld was. In verkeerstermen heet de gulden middenweg de doorgaande weg. A. mailde: “In Frankrijk moet je tol betalen voor de doorgaande weg. En eigenlijk zijn die wegen maar saai. De kleine zijweggetjes zijn veel avontuurlijker.” Inderdaad, avontuurlijk zijn ze zeker, de kleine weggetjes naar de wijze geest. En juist van die weggetjes er naartoe is de prijs hoog. Op Gran Canaria zijn best veel doorgaande wegen, zie ik op de kaart. En die kronkelen dat het een lieve lust is. Door tunnels en door dalen. Berg op en berg af. Er staan hier en daar uitzichtpunten aangegeven, al zijn er daarvan meer op de kleine zijweggetjes. Ik ben gek op rijden door de bergen. Met na elke bocht en op elke top een nieuwe verrassing. In zo’n omgeving, zou borderline daarin kunnen bestaan?

¡Hasta luego!