Blij

Volgens de meteorologen is het vanaf vandaag lente. Nou, wat mij betreft ook. Weg met de winter! Ik heb heerlijk geschaatst, en de zonnige vorstdagen waren prachtig, waarvoor dank. Maar nu is het klaar. Ik heb allang geen zin meer in steeds weer diezelfde lekkere warme kleren. Mijn teenslippers wil ik aan! Of het toeval is of niet, vandaag schijnt de zon voor het eerst in de achtertuin. Twee merels zitten elkaar het hof te maken en een koolmeesje inspecteert nog maar eens het nestkastje dat aan onze schutting hangt. En verdomd, het ruikt buiten ook lenteachtig en alle doe-het-zelvers hebben hun boormachines onder het stof vandaan gehaald. And on top of it all zit ik vanaf woensdag in een fijn temperatuurtje van een graad of 20, 21 aan de cafe con leche of misschien wel aan het strand. Vorig jaar na de vakantie op Tenerife ging het goe-oed – ik kon de wereld weer aan en nog veel meer. Om vervolgens weer boem in een put te donderen. Dat is de enige schaduwzijde. Ik word blij van de zon en van de lentegeur en van de kwinkelerende vogeltjes. Er stroomt weer adrenaline door mijn lijf en mijn hart slaat een vrolijk upbeat deuntje. Het mag er allemaal zijn, maar nu komt het er op aan. Al wil ik bergen verzetten (en dat kan ik vast ook), ik moet het niet doen willen. Alles in me schreeuwt: go! girl go! En ik blijf staan. Ik moet blijven staan. Ik wil echt niet weer zo’n afgrond in huppelen.