Vrolijk

Voor het eerst in al die jaren therapie heb ik een echt heus behandelplan. Een plan met een diagnose en een hulpvraag en een analyse en een doel. Tuurlijk, het was heel veel leuker geweest als ik zo'n plan helemaal niet nodig had. En nee, ik word er niet blij van en ik ben er niet trots op. Maar prettig is het wel om te weten waarheen de weg moet gaan. En via welke route. Ja, de ggz scoort punten hiermee. Maar wat blijft het toch een heel vreselijke instelling. Het begint er al mee als je je fiets wil parkeren. Er is in de stoep niet voorzien in een verlaging om de fietsenrekken te bereiken zonder een slag in je wiel te krijgen. Die rekken zijn geplaatst op plaveisel dat erger is dan kinderkopjes. Je kan er niet op lopen zonder je enkels te verzwikken. Ik heb inmiddels in de gaten dat ik me niet meer hoef te melden bij de balie. Ik kan gewoon in de wachtkamer gaan zitten. En daar zakt de moed me echt in de schoenen. Overal om je heen zijn andere mensen. Lotgenoten, zeg maar. Mede-ggz-cliënten. Op weg naar elders in het gebouw, op weg naar buiten, net als ik zittend in de wachtkamer, rondhangend bij de koffieautomaat. De medewerkers pik je er zo uit. Niet alleen omdat er een personeelspasje aan hun kleding bungelt. Ook door hun tred. Energieker. En dat is het enige dat lijkt op vrolijkheid, daar, in dat grote gebouw.