Crash

Het gaat de hele nacht door en ik heb geen idee of ik wakker ben of slaap. 's Ochtends vertelde ik op werk nog dat ik niet bang ben voor het vliegen zelf, alleen voor de landing - en ongeveer tegelijkertijd crasht dat Turkse vliegtuig in de Hollandse klei. De hele nacht verschijnt het beeld op mijn netvlies. De brokstukken op de akker. Een witte vogel op de donkere grond. Al die oranje en groene poppetjes eromheen - de hulpverleners. Een geel lint langs de weg - een rij ambulances. Het vliegtuig zou landen op de Polderbaan. En heeft dus over ons huis gevlogen. "Heb je niets vreemds gehoord?", vraag ik aan K., die overdag thuis was. Dat niet. Maar sindsdien is er geen enkel vliegtuig meer overgevlogen. Het vliegtuig dat ik maar blijf zien laat zich niet verjagen. Wordt direct toegevoegd aan de film die er in mijn hoofd al was van vliegtuigongelukken. Klasgenootje T. die nooit terugkwam van vakantie op Tenerife. De Bijlmerramp. Ik was net begonnen aan nieuw werk, na een totaal mislukte eerste baan. 9/11. Ik kwam iets langer dan een halfjaar bij J. en beter ging het nog niet echt. Tijdens de herdenkingsceremonie solliciteerde ik op een functie die ik ontzettend graag wilde - en waar ik vanaf moest zien vanwege die stomme depressiviteit. Faro. Ik hoor eindelijk weer een vliegtuig. Dan is het dus voor 1.00 uur 's nachts of na 5.30 uur 's ochtends. Of ik slaap en droom het geluid. De wekker gaat. "We gaan maar wel hè?" vraagt K.