Bed

Ook zo'n vast punt op de dagelijkse wandelroute: de vrouw in het bed. Pas enkele maanden geleden viel me voor het eerst op dat er daar een vrouw in een bed lag, in de woonkamer. Zo'n ziekenhuisbed. Vanaf de straat kon je het eigenlijk niet goed zien, het bed. Toch kon je wel zien of de vrouw in bed lag, wat meestal het geval was. Soms lagen de dekens zo strak dat ik er zeker van was dat de vrouw niet in bed lag. Misschien had ze dan een goede dag. Ik weet niet of het bed er al lang stond, voordat het me opviel. Ook weet ik niet of ik de vrouw weleens heb gezien toen ze nog niet in het bed lag. Met haar man maakte ik weleens een praatje. Over Hond, bijvoorbeeld. Hij vond Hond mooi. Hij wilde weten welk ras Hond was. Pas later ontdekte ik dat hij de man was die hoorde bij het huis waar de vrouw in het bed lag. Vorige week hing bij dat huis de vlag uit. Halfstok. In de krant had ik niets gelezen over een sterfgeval bij het koninklijk huis. Dus ik kreeg al zo'n vermoeden. De volgende dag stond er iets in de vensterbank dat er niet eerder stond. Een beeldje van een wegvliegende vogel. Mijn vermoeden werd sterker. En vandaag stonden er veel boeketten in de vensterbank. Geen vrolijke lenteboeketten. De vrouw in het bed is dood.