€ 3,60

Vannacht moest ik met mijn moeder naar de ggz. We dragen een lange, zware plank met ons mee. Van gelakt grenenhout. We moeten € 3,60 betalen. Mijn moeder rommelt in haar portemonnee. Ik zie dat ze het bedrag heeft, maar ze zegt dat ze niet verder komt dan € 2 en of ik kan aanvullen. Ik heb geen zin in een discussie, dus ik pak uit mijn portemonnee nog een euro en met een heleboel stuivers kom ik ook nog tot 60 cent. Ondertussen vang ik op dat er een andere sociaal psychiatrisch verpleegkundige is. Dat zou dan de derde in korte tijd zijn; de andere twee heb ik beiden maar één keer gezien. En inderdaad, even later worden we opgehaald door een man die ik niet eerder heb gezien. Met mijn moeder en de plank loop ik achter hem aan. We komen terecht in een klaslokaal-achtige ruimte en het gesprek blijkt een groepsessie te zijn. Dat is een onverwachte verrassing. Bovendien is de verpleegkundige, zo geeft hij toe, totaal niet op de hoogte van de twee eerdere gesprekken die ik heb gehad. Ik ben woedend en ga flink tekeer. De meiden van de groepstherapie blijken ook niet tevreden te zijn en het einde van het liedje is dat we allemaal weggaan, de één na de ander, en ik ook, met die plank en mijn moeder. Later ben ik nog op het ggz-terrein, dat lijkt op het schoolplein van mijn middelbare school. In plaats van het fietsenhok is er een manege. Er zijn mensen behoedzaam aan het paardrijden, maar er is ook een groepsessie bezig. Ik zit ook op een paard, een veulen is het nog. Hij heeft geen hoofdstel aan, om zijn nek zit slechts een tie-wrap. Ik ben bang en wil van het beest af. Er is iemand bij me, maar ze zegt dat ze me niet wil helpen, want ze is bang dat het veulen gaat trappen. Dat is nou precies waarvoor ik ook bang ben en waarom ik er af wil.

Ik word wakker met gigantische twijfel. Wil ik wel door bij de ggz? Ik heb al zoveel jaar therapie achter de rug en nu voelt het alsof ik weer helemaal terug ben bij af. Heb ik wel energie voor een nieuwe emotionele diepte-investering? En vooral, heb ik er de moed nog voor?