In de krant had ik ze wel gezien, foto's van Amerikaanse straten waar huis aan huis aan huis te koop staat. De echte slachtoffers van de kredietcrisis, dacht ik, mensen met tenminste twee banen om toch nog nauwelijks te kunnen rondkomen, erin geluisd door van die vunzige Amerikaanse hypotheekverstrekkers. Ondertussen werden hier in het dorp net zo enthousiast als vorig jaar de skiboxen op de SUV's gehesen en oké, dat flatje tegenover ons staat al anderhalf jaar te koop, maar dat is dan ook veel te dúúr. Gisteravond ging ik bij S. eten - en op zoek naar een parkeerplaats raakte ik verzeild in een woud van te koop-borden. Huis na huis na huis. Huh? Is dit die zo gewilde wijk waar de huizen als warme broodjes over de toonbank gingen? Tegen woekerprijzen? Waarvoor mensen overlijdensadvertenties spelden om een bod te kunnen uitbrengen nog voor de overledene goed en wel begraven was?
Pfoe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten