Vakantie

Langzaam begint duidelijk te worden wat deze zomer ons vakantieland wordt. Dat is inderdaad wat ver vooruit, daar heeft u helemaal gelijk in. In het geval van vakanties moet dat mogen, lekker ver vooruit denken. Het begint er sterk op te lijken dat we Griekenland dit jaar links laten liggen - revolutionair. Mijn vader kwam ook eens op het baanbrekende idee om een andere vakantiebestemming te kiezen. Toute la France hadden we tot dan toe doorkruist, met bij wijze van uitzondering twee regenachtige vakanties in Schotland. En ineens mochten wij kinderen zeggen waar we naartoe zouden willen. U moet hier even bij bedenken dat ons van jongs af aan is ingepeperd dat vakanties louter en alleen voor mijn vader bedoeld waren, opdat hij kon uitrusten van zijn zware en verantwoordelijke taak als kostwinner van het gezin. Het was dus niet zomaar iets, het kiezen van een zomerbestemming. Broer 1 haakte af, hij bleef thuis. Broer 2 boeide het totaal niet. Mijn vader barstte in tranen uit. Wilde dan niemand met hem mee naar Frankrijk? Heel zachtjes zei ik: "Zweden." En het werd Zweden. Zweden met een klapband op de snelweg, met moeder die op een avond uren en uren zoek was ("o, ik wilde even alleen zijn", verklaarde ze later), met broer 2 die een gat in zijn knie viel dat gehecht moest worden. Zweden waar mijn vader Engels moest spreken wat hij nauwelijks bleek te kunnen, waar ik flauw viel in een douche en vervolgens achtergelaten werd in de tent, want het geplande dagprogramma moest nu eenmaal doorgaan. Zweden waar mijn vader razend werd als het af en toe regende en waar broer 2 en ik losgelaten werden in Stockholm met ieder nog geen tien gulden op zak - de ouders wilden eens wat tijd voor zichzelf. Af en toe vraagt K. zich hardop af: "Dus we gaan naar Andalusië deze zomer?" "Nou", antwoord ik dan, "we kunnen ook naar IJsland, of Oekraïne aan de Zwarte Zee. Of naar Jemen, why not." Ja, alles kan. Straks. Maar nu eerst maar eens naar Art Rotterdam.