Meisje

"Als je kwaad bent op je moeder, dan ben je kwaad op alles", zegt iemand op de televisie. Dus. Ik wist het niet. En ik weet niet of het zo is. Het was gewoon een man met een mallig hoedje die het zei. Niet een deskundige ofzo. Toch, het zet me aan het denken. Maar voordat ik een zinnige danwel samenhangende gedachte heb kunnen bedenken, gaat de telefoon. Oma. Niet de mijne; ik heb er geen meer. K.'s oma. "Dag meisje", zegt ze. De tranen schieten in mijn ogen. "Hoe gaat het met het meisje", vraagt ze. Een normale vraag, maar ik krijg een brok in mijn keel. Ach, omaatje. En ik weet het, ik weet het, stel dat en als dan, het heeft geen zin, het maakt niet uit, het schiet niets op. Maar als mijn moeder nou eens ooit één keer... nee, nee, niet over nadenken. Ik laat oma zo lang mogelijk babbelen. Voor iemand van 92 is dat niet heel lang. "Dag meisje", zegt ze weer, nu ter afsluiting. Als mijn moeder ook maar één keer überhaupt mijn naam had genoemd - misschien zou ik dan niet op alles kwaad zijn.