Klokhuis

Iedere keer als ik een appel eet en het klokhuis aan Hond geef - mijn levende GFT-bak - denk ik aan boer Heijmen, de laatste tijd. Een week of wat geleden was er een film over boer Heijmen op tv. Hij ging nu echt naar Frankrijk emigreren, zei hij tegen iemand aan de telefoon, oudejaarsdag 2006. Want in Frankrijk, daar zou alles beter zijn. Daar zou hij vrij zijn, en geen zorgen meer hebben, en meer rechtop lopen, en zich jonger voelen. Ondertussen scharrelt de inspectiedienst van het Ministerie van Landbouw op zijn erf omdat hij zijn koeien zou verwaarlozen: er zijn meerdere keren dode kalfjes in de wei gevonden. Het is goed te zien, en bijna door de tv heen te ruiken, dat er in geen jaren is schoongemaakt in het woonhuis. De knecht van boer Heijmen blijkt een demente, tandeloze en bijna blinde man van 75 jaar te zijn. Ik begin te denken dat boer Heijmen waangedachten heeft als hij zegt dat hij al meer dan anderhalf jaar een geliefde heeft. Hij? Een vrouw? In die smerige rommel? En zelf altijd ongewassen, ongeschoren, dag in dag uit in dezelfde kleren? En nog meer denk ik dat hij gek is als de boerderij die hij in Frankrijk op het oog heeft, alles weg heeft van een ruïne. Toch bereidt boer Heijmen zich serieus voor op zijn nieuwe leven. Overal in huis hangen van die zelfklevende memoblaadjes. Verkleurd, omgekruld, vettig van het stof. Op de deur: porte (v). Op een kast: armoire (v). Op een boek: livre (m). Geschreven in zo'n keurig ouderwets handschrift. Ook op de staartklok is een briefje geplakt. Trognon (m) staat erop. Klokhuis betekent dat. En coeur (m) staat er ook op. Hart. Ja, ik sloot gekke boer Heijmen in mijn hart. En daarom denk ik nog aan hem, iedere keer als Hond het klokhuis van mijn appel krijgt.

Oja. Hij heeft het toch maar mooi geflikt hoor, mijn boer. De inspectiedienst kon geen onrechtmatigheden ontdekken. Boer Heijmen vond een betere boerderij. En daar woont hij nu, in Frankrijk. Met zijn geliefde. Want die bestond echt. Tout est possible.