Liefde

Vooruit, ik zal het maar eens toegeven: ik ben een tijdschriftenfetisjist. De kiem van deze overigens redelijk onschuldige afwijking is gelegd op het moment dat ik voor het eerst de Okki kreeg. Een educatief blaadje dat op school werd uitgedeeld. Elke week huppelde ik met weer een verse Okki naar mijn vriendje Jan, die om de hoek woonde en een dag voor mij jarig was. En samen gingen we de puzzeltjes maken en de spelletjes doen. Om zes uur moest ik naar huis, waren de instructies die ik meekreeg van mijn moeder, maar dat durfde ik nooit te zeggen tegen Jan's moeder. Zij was een heel ander soort moeder dan de mijne. Ze bleef altijd een beetje in de buurt, hield vanuit de keuken een oogje in het zeil, en soms kregen we zomaar een bakje met wat cakedeeg om uit te likken. En in de kast stond altijd een grote pot met drop, waarvan je mocht nemen als je het eerst vroeg. Maar zoals ik niet durfde te zeggen dat ik om zes uur thuis moest zijn, zo durfde ik ook niet om een dropje te vragen. Toen ik naar een andere school ging hield de Okki-verkering op, maar de liefde voor tijdschriften bleef. Als ongeveer 14-jarige ben ik wel eens een winkel uitgestuurd omdat ik in alle tijdschriften stond te lezen zonder er één te kopen. En nog steeds kan ik eindeloos voor het tijdschriftenschap blijven hangen. En ook nu koop ik niets - niet meer. Want het blijft niet bij een keertje kopen, nee, binnen de kortste keren heb ik een hele trits abonnementen. Vandaag heb ik de Elle Eten, Mind Magazine, Burda en Boek Magazine opgezegd. Daar tegenover staat dat er een abonnement op de Linda en een weekendabonnement op NRC bijgekomen is - voor de rest is het echt een heel ongevaarlijke aandoening.