Antwoordboekje

In het dagelijks leven heb ik er nauwelijks last van, dat ik geen rekenwonder ben. De kortingen in de uitverkoop vallen ook zonder gecijfer tegen, tenzij alles voor minstens de helft van de prijs weggaat. En voor de rest ben ik heel blij met de rekenmachine in mijn mobiele telefoon. Mijn gebrekkige rekenen is te wijten aan een ongelukkige wisselwerking tussen mij en mijn lagere school - die me toen trouwens heel goed uitkwam. Het was een school waar je vooral veel zelfstandig moest werken. Je kreeg een weektaak op en als je die af had, mocht je iets doen dat je leuk vond. In mijn geval was dat verhaaltjes schrijven, schriften vol. Sommige leerlingen, waaronder ik, hadden in de laatste drie jaren het privilege om zelf hun opdrachten na te kijken. Daar maakte ik gretig gebruik van. Ik snapte niets van de sommen met een verhaaltje: in het bos staan vijf eiken, twee platanen en drie beuken. Vier treurwilgen worden omgezaagd. Hoeveel eiken staan er nog. Nu zou ik denken: blijf van mijn bos af! Maar in die tijd raakte ik verstrikt in eindeloze fantasieën over bossen met Roodkapje en wolven en grootmoeders en bood het boekje met antwoorden uitkomst. Van breuken begreep ik ook niets, en bij alle opgaven waar gewichten in voorkwamen schreef ik triomfantelijk: onzen en ponden hoef ik niet te doen! Ik vond alleen de staartdelingen leuk, want die snapte ik wel - zolang er geen getallen met komma's tussen de schuine strepen stonden. Geen idee hoe ik ermee weg kwam. In elk geval heb ik dus geen last van dit gat in mijn kennis - behalve als ik probeer uit te rekenen of ik nog extra medicijnen nodig heb voor de vakantie. Ik heb al tien keer geteld en steeds kom ik anders uit. Tja, en nu heb ik geen antwoordboekje.