Gezellig (2)

En het raakt me verdomme weer. Nee, niet dat mijn vader verbijsterd is als ik vertel dat ik geen dingetjes meer buiten de deur doe, naast werk. "Maar je gaat toch zeker binnenkort wel een cursus oppakken?" vraagt hij gespannen, geërgerd ook. Mijn moeder sputtert nauwelijks hoorbaar een klein beetje tegen en kijkt zenuwachtig weg. Ik laat het langs me heen gaan, ik had hierop gerekend. Mijn leven. We praten over de vakantie die nu snel dichterbij komt. Een beetje serieus, en een beetje gekscherend zeg ik dat ik wel hoop dat er stoelen bij het huisje zijn waarop we lekker kunnen zitten. "Je gaat toch niet de hele tijd bij het huisje hangen?" vraagt mijn vader, weer verbijsterd. Opnieuw gespannen, geërgerd. Mijn moeder pruttelt zachtjes iets en kijkt nerveus naar de punten van haar schoenen. Ik had deze reactie ingecalculeerd, en laat het langs me heen komen. Mijn leven. Als mijn ouders opstaan om naar huis te gaan, valt mijn moeders oog op een spelletje dat op tafel ligt. Ze vraagt wat het is. Ik leg het uit. "Het gaat mee op vakantie", zeg ik ook. "Ligt alvast klaar." Mijn vader rukt het spel uit de handen van mijn moeder. "Wat is dit?" blaft hij. "Je gaat toch zeker niet de hele tijd spelletjes doen op vakantie?" Minachtend spuugt hij de woorden uit. Gespannen, geërgerd. Mijn moeder murmelt vaag iets in mijn voordeel en friemelt onrustig aan haar trui. Dit was te verwachten, en ik haal mijn schouders op. Mijn spelletje. Mijn leven. En al glijdt het ter plekke allemaal nog zo netjes van me af en lijkt het haast een gezellig samenzijn - straks ga ik alles ongetwijfeld terug horen via de stem in mijn hoofd en moet ik weer mijn kalasjnikov tevoorschijn halen om mijn vakantie, mijn leven te redden. Nooit rust, altijd strijd - dat is wat me raakt.