Lekker

Hond moet naar de dierenarts. Niet dat er iets aan de hand is - maar vorige week kreeg ze een kaart van de dierenarts dat het weer de hoogte tijd is voor inentingen. Ze moet ook op de weegschaal van de dokter. Oeps. Bijna vijf kilo te zwaar. Dan hebben we toch iets te gretig gebruik gemaakt van haar functionaliteiten als wandelende GFT-bak en kruimeldief. Maar Hond zelf is ook een snoeperd en wel één met een heel specifieke smaak. Gek is ze bijvoorbeeld op papieren zakdoekjes, liefst gebruikt. Als gebruikte zakdoekjes niet voorhanden zijn, dan weet ze feilloos een pakje uit je tas te vissen en de zakdoeken er uit te halen en op te eten. Alleen de plastic verpakking lust ze niet. Laatst was ik met Hond in een huis dat verbouwd werd; overal lag van dat fijne stof. Heerlijk vond ze het. Zaagsel van afgezaagde bomen vindt ze ook lekker. Kluitjes aarde. At this very moment ligt Hond op een schelp te knauwen die ze uit de vensterbank heeft gepikt. En vanochtend heeft ze zich tegoed gedaan aan een handgeschreven manuscript. Drie snippertjes liet ze liggen. Een hoekje van de tweede pagina, een stukje van bladzijde 4 en de helft van een onbeschreven bladzijde. Gelukkig was het maar een klein boekje met een minuscuul verhaaltje. De jager en het konijn, heette het. Vijf bladzijden van vier bij vier centimeter. Maar wel één van mijn allereerste serieuze pogingen om een boek te schrijven. Met eigen illustraties ook nog. Acht of negen jaar zal ik zijn geweest. Het zijn dingen die Hond niet kon weten. Net zo min dat ze doorheeft dat ze op dieet moet. Na afloop van het consult vraagt de dierenarts: "Mag ze nog een hondenkoekje?"