Grensgevalletje

Alles of niets, that's me, ten voeten uit. Toen Hond in ons leven kwam, had ik binnen de kortste keren een kleine huisbibliotheek met hondenboeken en koos ik lukraak een puppycursus uit waarmee ik direct en onmiddellijk begon, fantastisch vond ik het - en waar ik al gauw ook weer mee stopte, want het was toch eigenlijk niks. Op internet wist ik feilloos alle sites over de trouwe viervoeter te vinden. Ik heb genoeg riemen om een hondenuitlaatservice te beginnen. Met hardlopen van hetzelfde laken een pak. Een plank vol hardloopliteratuur heb ik. Ik heb teveel hartslagmeters in de kast liggen, om maar te zwijgen over alle shirtjes en tights. Ik trainde drie keer per week tot ik er van de ene op de andere dag de brui aan gaf. Wat de yoga betreft weet ik me nog keurig te beheersen. Twee boeken tot nu toe en één broek, ik heb er niet eens een speciaal t-shirt voor gekocht. Maar toen ik donderdag niet was gegaan, overwoog ik wel of ik het maar helemaal zou laten zitten. Het zal niemand verbazen dat ik me ook vol overgave op het naaien stortte - behalve veel nog ongebruikte lappen stof, heb ik genoeg ditjes en datjes verzameld om een fourniturenwinkeltje te beginnen. Met uiterste inspanning heb ik weten te voorkomen dat ik alles kocht wat er te lezen valt over naaien. Maar ik kom van m'n leven niet toe aan alle patronen uit de grote stapel Burda's en Knipmodes die ik op mijn werkkamertje heb liggen. Na mijn allereerste naailes ooit had ik al het concept van een businessplan klaarliggen om een naai- annex inburgeringscursus voor allochtone vrouwen op te zetten. Je kan het betitelen als wild enthousiasme - ware het niet dat het voor mezelf nooit goed voelt. Op het moment dat ik er aan begin, weet ik al dat ik te hard ga en dat het niet goed afloopt. Vorige week heb ik de naaiworkshop laten schieten. Vervolgens was ik ervan overtuigd dat ik nooit meer naald en draad zou aanraken, ik was er helemaal klaar mee. Deze week heb ik geleerd dat onder andere dit gedrag typerend is voor borderliners - yep, that's me too, zo heb ik me laten vertellen. Schoorvoetend betrad ik vandaag mijn werkkamertje weer. Hoi naaimachine, hoi broek die nog niet af is, hoi knopen in een potje. Hoi vijf tornmesjes, hoi drie stofscharen. Er is toch ook nog iets tussen alles en niets.