Stok

Met een lange reeks vloeken constateer ik dat ik rugpijn heb. Had ik nog niet genoeg lichamelijk ongemak? Heb ik me ergens laten ontvallen - en dan denk ik niet aan de kaasnegotie - dat het nog wel een onsje meer mag zijn? Is dit de reactie van hogerhand op het overslaan van mijn poweryogales afgelopen donderdag? Moet ik nu naast de pillen tegen de neerslachtigheid, en de pillen tegen de onrust, en de pillen tegen de hoofdpijn, ook nog iets gaan slikken tegen rugpijn? Of is het misschien nu echt de bedoeling dat ik tot nader order onderduik in mijn bed. Damn. Ik heb hier verdomme geen zin in. Als dit de prijs is voor het blijven volharden in mijn dagelijkse ritme en structuur, op zich al lastig genoeg - laat dan maar. Dit is nu echt even typisch een geval van een brug te ver. Door mijn woede en frustratie over het nieuwe pijntje raak ik zo geagiteerd, dat ik maar beter met Hond op stap kan gaan. Meer dan een week is het al raak, bijna iedere dag is het eind van het liedje dat ik er met Hond op uit trek om te proberen tot rust te komen. Het kan me niet schelen dat het al begint te schemeren, we gaan gewoon naar het bos. Boos trap ik tegen een berg bladeren, duw met de hak van mijn laars een molshoop kapot, schop een losliggende tak weg. Die laatste actie kan Hond zeer waarderen. Enthousiast stuift ze achter de stok aan, pakt 'm beet, rent ermee weg en legt 'm dan op het pad neer. "Waf!" gilt ze. Meer gooi- en smijtwerk wil ze. Ik buk moeizaam om de stok op te rapen - en een hele brede glimlach rolt over mijn gezicht. Natúúrlijk! Voor de hoeveelste keer deze week buk ik eigenlijk om het stokkenspel met Hond te spelen?

"Zeg, Hond?"

"Waf!"

"Zoek!"