Communicator

Donderdagmiddag, 13.46 uur. Ik ben net op de bank met de kop van Hond op mijn voeten in slaap gesukkeld als de telefoon gaat. Ik brom mijn naam. "U spreekt met de communicator van de regionale brandweer", hoor ik. Zucht. Het is weer eens zo ver, we moeten rampenbestrijding spelen. It comes with the job, vertelde men mij dit voorjaar op een cursus, waar ik leerde hoe een incident wordt opgeschaald tot crisisniveau. Wat mijn rol vervolgens is, daarover zou nog een vervolgcursus komen. Het is iets met broodjes smeren en koffie uitdelen, ofzo. "Toets nu uw persoonlijke identificatiecode in", babbelt de communicator verder. "Godverdomme sukkel, flikker op", zeg ik terug. Het is toch maar een computer, ik kan zeggen wat ik wil. Persoonlijke identificatiecode, wat denken ze wel. Dat ik die uit mijn hoofd ken? Ik weet niet eens het telefoonnummer van mijn liefje uit mijn hoofd. Een belangrijk obstakel ook bij het overstappen naar een andere bank, nu mijn Postbank geen Postbank meer is. Brr, allemaal nieuwe codes. Ik heb ze wel op een briefje, de codes voor de communicator, maar dat ligt op mijn werk. Een tijdje terug was er een echte ramp - iets met treinen en storm en gestrande reizigers. In allerijl werd een noodopvang ingericht en mensen opgetrommeld. En er kwam maar liefst één slachtoffer opdagen. Wie weet was het nu ook een echte crisis, en heb ik die zomaar gemist. Gelukkig maar. Ik heb mijn handen vol aan het bestrijden van mijn eigen rampen. En ik val weer in slaap.