Winkelen

Onderweg naar de supermarkt kom ik de buurvrouw tegen. Zonder haar hondje en druk in de weer met haar fiets. Om een praatje te voorkomen, veins ik enorme interesse in de etalages van andere winkels, om vervolgens met mijn rug naar haar toe gekeerd de super in te schuiven. Snel zoek ik wat op mijn lijstje staat bij elkaar, plus een Chinese pomelo bijna zo groot als een voetbal. Geen idee wat het eigenlijk is, maar het bordje zegt: "Vol van smaak en rijk aan vitamine C." Kan nooit kwaad. Ik vergrijp me bijna aan de vetbollen en ander spul voor de vogels, totdat ik in een helder moment bedenk dat ik in de schuur nog een grote voorraad heb. Daarbij helpt dat het winkelmandje al erg zwaar is, waardoor ik ook veilig het tijdschriftenschap kan passeren. Er is maar één kassa open. Ik moet dus wel achter de mevrouw aanschuiven die nog moet beginnen met het uitladen van haar torenhoog volgestouwde winkelwagen. Ik sta nog maar nauwelijks in de rij of een oudere dame rijdt met haar wagentje, dat ook tot aan de rand toe volgegooid is, tegen mijn hielen aan. Terwijl ik zie dat een andere kassa lijkt open te gaan, gilt zij al die richting op: "Ga jij open?" Gauw schat ik mijn kansen in voor als de caissière de vraag bevestigt. Ik sta klemvast tussen de twee karren; de dame achter mij heeft 'm al iets naar links gekeerd zodat ze meteen kan oprukken, en waarmee ze mijn vrije doorgang blokkeert. Vals gniffel ik in mezelf als de caissière zegt dat de kassa gesloten blijft. Uit het kantoortje komt een winkelmedewerkster. Zie ik het goed dat zij wel een kassa gaat openen? De vrouw voor me is inmiddels begonnen haar waren op de band te zetten. Alleen de ouwe tang achter mij vormt nog een bedreiging. Die trekt en duwt uit alle macht aan haar wagentje om hem weer in een gunstige positie te krijgen voor een nieuwe aanval. Maar deze keer ben ik in het voordeel. Ik hoef maar één stap naar rechts te doen om een voorsprong te creëren en tegelijk mijn plek in de rij niet te verliezen. Ik hoor hoe de mevrouw inademt om weer iets te gaan roepen. Precies op dat moment krijg ik oogcontact met de nieuwe caissière en met een knikje van mij en een glimlachje van haar komen we overeen dat ik mijn pomelo en de rest op de band mag leggen. I win, you loose. Ha!