Schaatsen

Wat nou zo ontzettend fijn is van schaatsen - los van dat schaatsen gewoon ontzettend fijn is - dat is dat ik er geen enkele vervelende herinnering aan heb. En dat terwijl ik als kind veel geschaatst heb. Ik ben uit de tijd dat je elke winter nog kon schaatsen. Mijn eerste schaatsen waren houten doorlopertjes. Daar kwam ik niet ver op, want door mysterieuze krachten zaten die dingen altijd na enkele slagen al aan de zijkant van mijn schoenen. Gisteren heb ik twee mensen op doorlopers gezien. Graag had ik ze even gevraagd wat nou de truc is om ze goed onder te binden. Op die houten gevallen vond ik schaatsen helemaal niet leuk. Maar zonder slag of stoot verscheen het eerste paar kunstschaatsen in mijn leven. Zonder hak onder de schoen wat ik een tikje jammer vond, maar afgezien daarvan betekenden deze schaatsen voor mij vrijheid. Ik kon veel verder van huis dan op mijn fietsje of op rolschaatsen, ineens lag de hele wereld aan mijn voeten. Vanaf het slootje naast ons huis kon ik - in mijn kinderperceptie - eindeloos ver de polders in trekken. In mijn herinnering deed ik dat alleen, maar even goed kan broer 2 of mijn moeder erbij zijn geweest. Het voelde als alleen, als een heerlijke soort van alleen. Net als nu voelde ik me op de schaats sterk en onvermoeibaar. En ik voelde me zeker van mezelf op die malle ijzers, niemand kon me wat maken. Op de schaats stond ik ver boven broer 1 en broer 2 en mijn vader en mijn moeder. Ik was ook gewoon de enige in het gezin die goed kon schaatsen. Mijn favoriete fantasie was om ergens in de polders in een schuurtje te gaan wonen. Ik zou stiekem de meest noodzakelijke spullen er naar toe brengen, en als het ging dooien en het ijs was weg, dan zouden ze me daar nooit kunnen vinden. Dat was een prettig idee. Het was dat ik als kind bang was voor honden en dat ik er van overtuigd was dat ik in mijn schuurtje met een boze boer met hond te maken zou krijgen. De boze boer was tot daaraan toe. Maar de hond was een te groot obstakel om mijn plan echt te realiseren. Op de noren die ik nu heb, ben ik iets minder vaardig en minder zeker dan destijds op mijn kunstschaatsen, maar het gevoel is absoluut net zo magisch. Ik pleit er voor dat die winters met elk jaar natuurijs weer ingevoerd worden.