De vorige keer dat we op natuurijs gingen schaatsen, waren we nog jong, fris en fruitig. Dat we eens ons haar zouden verven om grijze haren te camoufleren, leek ver weg. En dat op een dag potjes anti-verouderingscrème interessant zouden worden, leek zeer onwaarschijnlijk. Tegelijkertijd voelden we ons erg beledigd als mensen ons niet serieus namen vanwege onze leeftijd. Of ons veel jonger inschatten dan we waren. Dat gebeurde nogal eens. Maar nooit maakte iemand het zo bont als de mevrouw van de ijsclub. Net als vandaag was het prachtig schaatsweer, ideaal om een mooie toertocht te rijden. Dus met de schaatskriebels in de buik meldden we ons voor inschrijving bij de mevrouw. "Waar zijn jullie ouders?" vroeg ze vriendelijk. Onze ouders? Zou de mevrouw zich vergissen, vroeg ik me af, zou ze ons aanzien voor anderen, zou ze denken dat ze onze ouders kent, informeert ze daarom zo aardig naar hen? Met verwarde blik keken we de dame aan. "Als je jonger bent dan zestien, mag je niet zonder je ouders aan de toertocht meedoen", legde ze geduldig uit. Het was de dertigste verjaardag van K.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten