Potlood

Foto: Walter Robinson, Installation view from The Audactiy of Hope, June 14 - July 12, 2008

Ik was echt van plan om niet meer lelijk over de GGZ te schrijven. Per slot van rekening ben ik er nu cliënt. Dan moet ik ze ook een kans geven. Toch? Maar de GGZ maakt het me wel heel moeilijk. Vandaag kreeg ik post van ze. Het goede nieuws is dat er een potlood bij zit. Ik hou erg van potloden. Ze moeten er wel een beetje kek uitzien, niet van die dertien-in-een-dozijndingen. Goed schrijven. Ja, dat kan ook bij potloden nogal verschillen. Van hout zijn. Dat is vandaag de dag helemaal niet meer vanzelfsprekend. En het allerliefst zie ik ze met een gummetje eraan. Een gummetje van het juiste gummetjesrubber natuurlijk, ook dat kan wel eens tegenvallen. Het GGZ-potlood voldoet aan mijn hoge eisen - nou vooruit, het gummetje had iets beter kunnen zijn. Maar echt slecht is het niet. En op het potlood, dat zilverkleurig is, staat met oranje letters: Dit vind ik. Leuk. Het andere goede nieuws is dat ik een enquête heb gekregen van de GGZ. Ook van enquêtes hou ik erg. Vooral als je iets cadeau krijgt als dank voor het invullen. Wat een fijne post dus van de GGZ. Na mijn vreugde over het potlood bekijk ik de enquête eens. En daar beginnen de moeilijkheden. En knap zenuwachtig word ik ook. Want ik ga verdorie bijna denken dat er weer iets is misgegaan met mijn dossier. Geven ze me eerst drie diagnoses en de mededeling dat het hartstikke goed met me gaat, laten ze me vervolgens helemaal voor niets opdraven voor het vervolg van het intakegesprek terwijl de intakefase al afgerond blijkt te zijn - krijg ik nu een lijst met vragen die ik slechts kan beantwoorden als mijn behandeling al een eind op streek zou zijn of zelfs afgerond. Voordat ik weer een rode waas van woede voor mijn ogen krijg, berg ik snel mijn nieuwe potlood op. Het zou zonde zijn als ik het van kwaadheid kapot maak. En ik haal heel diep adem. Ach - de GGZ kan het vast ook wel zonder mijn mening doen.