Negotie

Ik kocht laatst kaas bij de kaasnegotie - aangezien ik uit een gezin kom waar een bultje een karbonkel werd genoemd, een bouwwerk een staketsel, een rij een queue, waar de kapstok altijd een garderobe heette, er geen patat werd gegeten maar pommes frites, en dat trouwens slechts bij zeer hoge uitzondering, waar woorden als regisseur op z'n Frans werden uitgesproken, want dat is chique en niet sjiek zoals u misschien zou denken, en waar de gammele en voor vijf personen te kleine Renault 4 een bolide werd genoemd, is het werkelijk een wonder dat het woord negotie volslagen nieuw voor me is. Het betekent handel, leert de Dikke van Dale me. Ik haalde dus gewoon kaas bij de kaasboer. Die een kar had die net zo verouderd was als het woord negotie. Bij ons kwam vroeger een kaasboer aan huis. Ook een bakker trouwens, en de melkboer. Die zijn uit beeld verdwenen, de kaasboer bleef. Die komt nog altijd elke donderdag bij mijn moeder aan de deur. En als er niemand thuis is, dan weet hij dat er in de garage (op z'n Frans uitgesproken uiteraard) een gele, plastic beslagkom staat met daarin op een briefje de bestelling. Mijn moeder vertelde mij eens iets dat mij veel zorgen baarde. Namelijk dat zij valt op mannen met krullen. Op mijn vaders hoofd was en is geen krul te bekennen. De kaasboer daarentegen had destijds een weelderige krullenbol. Ik vroeg me sinds die onthulling gespannen af wanneer de dag zou aanbreken waarop ik papa tegen de kaasboer moest gaan zeggen. En er niet meer alleen met Kerst en met Pasen boterlammetjes in de koelkast zouden staan. Onlangs ontdekte ik dat de kaasboer ook in dit dorpje actief is. Niet op donderdag, want dan is de kaasnegotie er al. Ik herkende de wagen van de kaasboer aan de oude kaas-gele kleur. De man zelf droeg net als vroeger zijn blauwe stofjas. Maar van zijn krullenbol was niets meer over.