Poli

Nou, ik mag door naar de volgende ronde van het onderzoek van de hoofdpijnpoli. Duh, lekker belangrijk, is mijn eerste reactie. Wat kan mij die stomme hoofdpijn schelen. Ik wil alleen maar een beetje heppie zijn. Het eerste vraaggesprek van de hoofdpijnpoli was bij de ggz - het is ook door de ggz dat ik er überhaupt in beeld ben. Het was op de dag dat ik er voor niks was gekomen en bezig was met het bedenken van een mooi plan om de boel met de grond gelijk te maken. Ik was dus echt in een opperbeste stemming voor een gesprek met een semi-arts - dat is wat achter zijn naam op de vragenlijst stond. Semi-arts. Is dat zoiets als wanna be a popstar? In zijn kamer, op de begane grond aan het einde van een gang, stonk het naar sigarettenrook. Ik was allerminst spraakzaam, niet geneigd tot meewerken, ik deed knorrig en kortaf tegen hem, en hij worstelde zich door de vragenlijst heen. Hij zei dat hij dacht dat mijn hoofdpijnklachten geen aanleiding leken voor een nader onderzoek, en ik vond het allang best. En even onverschillig nam ik in eerste instantie de boodschap in ontvangst dat ze toch verder met me aan de slag willen. Jaha, het zal allemaal wel. Maar toen ik vanochtend wakker werd, zoals gebruikelijk veel vroeger dan me lief is, de vage beelden van een nachtmerrie nog op mijn netvlies, niet uitgerust en met uiteraard weer die benen van mij die volop in de weer zijn met rek- en strekoefeningen waarover ik geen controle heb, en ook nog eens met hoofdpijn, dacht ik: Oké. Enough is enough. Gooi mijn hoofd maar door een scan heen - of wat dan ook. Verbind al die loszittende draadjes met elkaar. En maak alstublieft, al is het maar voor één nachtje, dat ik droomloos slaap, met ontspannen benen, en zonder hoofdpijn. Zodat ik heel, heel misschien één keertje blij wakker word. Meer hoef ik even niet.