Panne

Jawel, dat rode licht in de verte had ik wel gezien. En ik had gedacht: als ik gewoon heel rustig blijf rijden, dan springt het vast op groen tegen de tijd dat ik daar ben. En vervolgens ging ik wat om me heen zitten kijken en dwaalden mijn gedachten af. Naar de vakantie over zeven weken en of ik daarvoor nog een andere jas nodig heb. Dat ik binnen zes weken weer een afspraak bij de ggz zou moeten hebben, anders moet ik ze bellen. En de hoofdpijnpoli, wanneer verwachten ze me daar? Wordt vast weer een afspraak onder werktijd. En ik dacht aan de bedrijfsarts, dat ik daar volgende week heen moet. Aargh, dat medische circuit, al die afspraken! En ik dacht aan het verjaardagsfeestje van L. komende zondag en wat zal ik dan eens aantrekken? Dat ik zaterdag naar Amsterdam moet voor weer een naaiworkshop en dat ik daarvoor eigenlijk nog wel wat dingen moet voorbereiden. En toen dacht ik, als het nou straks niet meer regent, dan kan ik misschien eens iets in de tuin doen. Of nee, nee, ik moet eerst de was nog doen en stofzuigen en boodschappen halen en Hond uitlaten en ik moet niet vergeten m'n iPod op te laden en - En zo zat ik zó in de verte te staren, en te denken over straks en later, dat ik niet zag dat nu alle lampjes op het dashboard, pal onder mijn neus, stuk voor stuk roodgloeiend oplichtten. Op het moment dat ik het zag, sloeg onverbiddelijk de motor af. En terwijl ik me afvraag hoe ik het toch zover heb kunnen laten komen, waarom ik verdomme niet op tijd heb getankt en olie ververst, springt in de verte het licht op groen.

"Nouja", sprak heel veel uren later de optimist in mij, toen de tranen waren gedroogd en de hartslag weer rustiger. "Ik moet er maar de voordelen van zien, van zo'n onverwachte rustpauze." En zo waren Hond en ik even later op het strand aan het spelen en de regen kon ons lekker niets schelen.