Piketpaaltjes

Als dat gedoe met de ggz nou niet zo lang zou duren, dan zou ik niet gecrasht zijn deze week. Hè lekker, de schuld buiten mezelf leggen. Maar het is onzin natuurlijk, dat weet ik zelf ook wel. Als ik wat beter op alle signalen had gelet, dan had ik mezelf eerder tot rust gemaand. Dat als-dan denken is altijd een superstrategie geweest om te overleven. Als broer 1 maar eenmaal op een andere school zit, dan wordt het vast makkelijker. Als ik zelf naar de middelbare school ga, dan zal het allemaal anders zijn. Als ik bij die meisjes op jazzballet zit, dan gaan ze misschien vriendinnen met me worden. Met hardlopen kon ik me soms ook zo vastklampen aan punten in de verte: als we maar eenmaal over de blauwe brug heen zijn, dan zijn we alweer over de helft. En ineens leek het dan weer makkelijker te gaan. Als ik penvriendinnen heb in andere landen, dan kan ik daar ooit naartoe verhuizen. Als de cavia dood is, dan heeft broer 1 niets meer om over te zeiken. Als ik eenmaal op kamers woon, dan kan ik veilig mezelf zijn. Het werkte altijd best goed, deze methode. Als je er maar voor zorgt dat je al een nieuw piketpaaltje hebt geslagen voordat je het laatste bent gepasseerd. Anders ga je in het wilde weg maar wat doen - werkt niet. Als ik nou eindelijk eens een gesprek bij de ggz heb. Als ik maar eenmaal een afspraak bij de hoofdpijnpoli heb. Als het op mijn werk maar weer wat overzichtelijker is. Als we straks op vakantie zijn geweest. "Véél te ver vooruit!" hoor ik in gedachten L., H. en C. roepen. En J. zou vragen: "En hoe voel je je dan nú?" Ja, ik weet het, ik weet het. Als ik vandaag hoofdpijn heb, dan neem ik ook niet pas volgende week een pijnstiller.