Manisch

Nu ik alle stresskwesties van mijn To Do List heb kunnen afvinken, verbaast het me wel dat ik vanochtend hoofdpijnvrij wakker werd. Al moet ik eerlijkheidshalve toegeven dat ik gisteren aan het eind van de middag met migraine knock out ben gegaan, nadat ik het laatste vinkje had geplaatst. Het verbaast me niet zo heel erg dat ik me tamelijk manisch voel - MarsMania zou MarsMania niet zijn als het anders was. Al mijn spieren staan nog in de klaar-voor-de-startstand. Mijn hartslag is vele malen sneller dan de heftigste hardcore housebeat. Mijn blik is helder maar onrustig en dat geldt ook voor mijn hoofd. Dat is lichter dan het in weken is geweest en het lijkt in staat te zijn om weer nieuwe kennis op te nemen. Maar zoals mijn ogen heen en weer schieten, zo wil mijn hoofd nergens op focussen. Ik voel me onnatuurlijk sterk, net als Pippi Langkous kan ik vandaag met gemak en met maar één hand een paard hoog boven mijn hoofd tillen. Is er vandaag ergens een marathon? Ik ga winnen. En ik kan alles tegelijk ook, nu. Terwijl ik schrijf lees ik de krant en bedenk ik waar ik straks Hond zal uitlaten en zie ik voor me hoe ik voor werk een aantal dingen op intranet beter kan ordenen en kijk ik of er alweer vogels afkomen op het voer dat ik voor ze in de tuin gestrooid heb en ondertussen ben ik ook hier en daar aan het opruimen en ik doe een wasje en ik moet ook nog even iets googelen en in al mijn overmoed sms ik terug naar C dat het een leuk idee is om morgen na werk nog even een toertocht te gaan schaatsen maar ik zie af van nog een kopje koffie en als de zon een beetje gaat schijnen moet ik direct en onmiddellijk met mijn nieuwe camera op stap. Mijn blik dwaalt af naar Hond. Die is vergeten dat ze eigenlijk uit wilde en ligt languit te snurken. Mijn ogen blijven aan haar hangen. Mijn ademhaling vindt hetzelfde ritme als dat van Hond. Mijn hartslag vertraagt. En langzaam vallen mijn ogen dicht - wat ben ik eigenlijk ontzettend moe.