8

Als ik met Hond langs de ijsclub loop, vang ik een flard op van Elton Johns I'm still standing. En zo is het maar net. Ik sta nog. Weliswaar wat bibberig, en gebutst gedeukt binnenstebuiten gekeerd en uitgewoond - ach, een kniesoor die daar op let. Hoe ik het heb gedaan, dat weet ik niet precies. Niet door maar gewoon te blijven ademen. Want dat vergat ik nogal eens, ademhalen. Letterlijk. En ondertussen heb ik gewoon gewerkt, sterker nog, heb ik er een baan bij gekregen. Soms is het best handig om Mrs Schone Schijn Bucket in hoogst eigen persoon te zijn. In elk geval is het nu dan toch 8 januari geworden. Lijkt logisch, aangezien dat al ettelijke jaren achter elkaar het geval is geweest. Dus waarom zou het dit jaar geen 8 januari worden? Tja. Omdat mijn gedachten nooit verder gingen dan de afgelopen drie dagen. De afronding van de intake bij de GGZ en het behandelaanbod. Mijn verjaardag. En de laatste keer bij mijn psychotherapeut. Hoe ik ook probeerde, ik kon er maar niet overheen kijken of omheen denken. Te groot. Te moeilijk. Waarom heb ik dat nou eigenlijk nooit eens bij dingen die leuk zijn? En nu is het dan allemaal klaar en gedaan en voorbij. And I'm still standing, dus. Ik ben wel meer dan één jaartje ouder geworden, zo te voelen en zo te zien. Gelukkig vond ik mijn potje anti-agingcrème en oogcontourbalsem terug.