Afscheid

Eens kijken. Dat flodderrokje voor M. Een etui voor K. Het rokje en bloesje voor Z. Die priegelige Barbiejurkjes voor mijn nichtjes. Die maakte ik nog op mijn oude naaimachine. De omslagdeken voor de baby van I, met zo'n capuchon in een hoek. En hetzelfde patroon, maar dan van badstof, voor de pasgeboren T. Voor Z ook een tas van spijkerstof. De pyjamabroek voor K. O, en natuurlijk dat lieve jurkje voor Y. Ik had alleen maar de uitgeknipte stukken stof met de patroondelen erop gespeld. Geen enkele aanwijzing stond er op. Ik had geen plaatje en geen werkbeschrijving. Dat was echt puzzelen. Nog leuker dan iets voor mezelf naaien, vind ik het om iets voor een ander in elkaar te zetten. Maar deze keer schiet het niet op. Ik heb nog nooit zo lang gedaan over een zo makkelijk werkstuk. Gewoon rechttoe rechtaan is het. Geen gedoe met mouwen of zakken of ritssluitingen. Ik weet niet eens zo zeker of ik dit ding wel wil maken. Want elke steek brengt me dichter bij het afscheid van mijn psychotherapeute. Het afscheid dat ik zo moeilijk vind en dat ik helemaal niet wil en niet kan. Eigenlijk dacht ik dat ik er inmiddels wat rustiger onder was. Minder verdrietig. Maar naarmate het moment nadert dat ik het allerlaatste draadje ga afhechten, moet ik steeds vaker even stoppen omdat ik door mijn tranen heen niet kan zien wat ik doe. Ik heb het netjes gemaakt, dit werkstuk. Ik mag tevreden zijn. Ik kan het met recht toevoegen aan mijn trotse lijstje. Maar blij word ik er niet van. En het moment waarop ik het cadeau ga geven - dat moment nadert angstaanjagend snel.