Windstil

De storm in mijn hoofd lijkt eindelijk geluwd te zijn. Wat zeg ik: het is opmerkelijk stil daar boven in. Ik neem aan dat dit door mijn dagelijkse portie pillen komt. Dus nu moet ik blij zijn. Niet dat ik nu op een top zit, maar in elk geval niet in het zoveelste dal. Het punt is: ik ben niet blij. Ik ben helemaal niets. Ik heb geen gedachten, ik voel geen emoties. Ik zou dit prettig moeten vinden, na alle turbulentie van de afgelopen tijd. Deze chemische gemoedsrust gaat door voor een goed resultaat. Natuurlijk vond ik het allesbehalve leuk om me ellendig te voelen. Hoe vaak heb ik niet de herrie in mijn hoofd vervloekt? Gewenst dat ik niets meer voelde? En nu is het dan zo ver en het is niks. Met geluk heeft dit niets te maken. Zelfs niet met een klein beetje tevredenheid. Wat moet ik met een hoofd dat niet reageert? Wat heb je aan een hart dat niet af en toe door iets leuks wat sneller klopt? Ineens ben ik immuun voor wat voor prikkels dan ook. Eigenlijk is dat een rare gewaarwording, maar ook daarover kan ik alleen maar mijn schouders ophalen. En zo hang ik al twee dagen maar wat rond. Want ook de plannetjes om iets te doen, variërend van noodzakelijke klusjes in huis tot het ondernemen van leuke dingen, stranden ergens in mijn kunstmatig stilgelegde brein. Ik probeer zo hard om de boel tot bewegen te dwingen, dat ik er hoofdpijn van krijg. Nog even en ik wil mijn storm weer terug.