Spiegelbeeld

Ik heb niet erg de neiging om veel in de spiegel te kijken. Even om mijn haar in model te brengen en mascara op te doen, dat vind ik meer dan genoeg voor een dag. Maar vanochtend stond ik ineens naar mezelf te staren. Zo net uit bed, haar alle kanten op en een verkreukeld gezicht, ben ik bepaald niet moeders mooiste, zag ik. Erger nog: eigenlijk zag ik dat ik sprekend op mijn moeder lijk toen zij zo oud was als ik. Met wel een heel belangrijk verschil. Mijn moeder zag er de hele dag uit alsof ze net uit bed kwam. Mijn moeder vertelde mij dat mijn peetoom nogal schrok toen hij na mijn geboorte voor het eerst op kraamvisite kwam. "Wat een lelijke baby", heeft hij volgens moeders uitgeroepen. Overigens tamelijk onwaarschijnlijk, want mijn peetoom is de correctheid in eigen persoon. Maar goed, mijn moeder heeft het zo gehoord en zij heeft het geloofd. Vandaar dat de flaporen en het scheve gebit van broer 1 haar wel zorgen baarden, maar dat het haar nooit was opgevallen dat mijn tanden ook bepaald niet recht stonden. Dus toen ik dreigde nooit meer te lachen (een makkelijk uit te voeren dreigement trouwens) als ik geen beugel kreeg, was ze hoogst verbaasd. Een paar jaar eerder al had ze de tandarts verboden om één van mijn voortanden te repareren. Daar was maar de helft van over na een aanvaring met een midgetgolfstick. En die helft deed pijn - een reparatie zou de pijn verhelpen. En vandaar ook dat ze stikjaloers was toen mijn vader wel foto's van mij nam voor zijn amateurfotografieclubje, en niet van haar. Ze bedacht niet hoe ongemakkelijk ik me voelde in die rol als model. Jawel, ik heb weleens geprobeerd de lucht te klaren tussen mij en mijn moeder. Maar het enige dat ik haar mag verwijten, zegt ze, is dat ze me als kind langdurig andijvie te eten heeft gegeven. Tja. Ik kijk nog maar eens in de spiegel. Ik zie geen spoor meer van mijn moeder.