Thriller

Vannacht droomde ik dat ik een nachtmerrie had. En in die nachtmerrie speelde ik een rol in een film. Om precies te zijn, een dubbelrol. En niet in zomaar een fijne lieflijke film zoals The Sound of Music, maar in een heuse thriller. Een genre waarvan ik eerlijk gezegd wel hou, ook om te lezen. Maar dat ik moet mijden als de pest, omdat het leidt tot nare dromen. Ik word weleens moe van alles waarmee ik rekening moet houden. Hoe dan ook. Het eerste deel van mijn dubbelrol had ik erop zitten. Het was een pittig rolletje waarin ik heen en weer gesleept werd met een deken half om me heen, en allerlei andere narigheid. In mijn bed lag ik ervan bij te komen, en te hopen dat ze me voor de andere helft van de dubbelrol zouden vergeten. Ik lag in de slaapkamer die ik vroeger thuis had. Een kamer waarin ik me 's nachts slecht op mijn gemak voelde toen ik nog klein was. Vanwege een mobile met heksen, dat me enge dromen bezorgde, bewegende gordijnen als het waaide, en de schaduw van een boom die leek op een mens die naar binnen gluurde. En natuurlijk was ik er, net als elk kind, van overtuigd dat zich onder mijn bed spoken ophielden. En zo lag ik, in mijn filmrol in mijn gedroomde nachtmerrie, te wachten op wat zou gaan gebeuren. En ja hoor, zo gaat het nou altijd. Wil je eens een keer wél over het hoofd worden gezien, vergeten ze je juist niet. Daar verschijnt de schaduw van Satan voor het raam. Ik gil het uit in mijn filmrol, en in de nachtmerrie, en in mijn droom, en in het echt. En dat allemaal nadat ik slechts twee minuutjes zag van "Thriller" van Michael Jackson. Hoe bedoelt u, een gevoelig typje?