Knallen

Aan de toegenomen hoeveelheid knallen kan je wel horen dat de verkoop van vuurwerk gisteren begonnen is. Bij elke knal schiet ik van schrik een heel eind de lucht in, terwijl Hond stoïcijns naast me voortstapt. Ze beweegt haar oren niet eens. Ik heb wel eens getwijfeld of haar Oost-Indische doofheid plotseling was omgeslagen in echte doofheid. Nog voor ik al het geknal hoorde, zag ik uit verschillende winkels mannen en jongens met grote zakken vol vuurwerk komen. Volgens mij is het echt een mannendingetje. In elk geval is het niets voor mij. Ik schrik dus van elke klap en ik vind dat het stinkt bovendien. Doorslaggevend voor de verhuizing naar dit stille dorpje was een iets te heftige jaarwisseling. In de wijk waar ik woonde, werd geen vuurwerk afgestoken maar ontploften heuse bommen. Mijn buren en ik konden ons niet buiten wagen, want de straat was bezet door honderden ruziezoekende jongeren. Toen ze ook mijn tuin belegerden en met mijn tuinmeubilair gingen gooien, belde ik de politie. Die, zo bleek later, elders in de wijk werd tegengehouden door een andere groep jongeren. De ME moest eraan te pas komen. Nee, dan hier. Vorig jaar werd ik 's nachts opgeschrikt door een soort aardbeving - de volgende ochtend bleek de voordeur van de buurman uit de sponning geblazen te zijn. Een lawinepijl, constateerde de politie. De buurman had ruzie gehad met iemand over een kleine aanrijding. Dat vond die iemand niet zo leuk. Nog één keer herhaalde dit akkefietje zich. Toen was de ruzie voldoende gewroken. Of de lawinepijlen waren op. Dit jaar verloopt het einde van het jaar zoals ik verwachtte in een klein dorpje. Toch verruil ik het morgen eventjes voor een nog kleiner en stiller dorpje.