Oliebol

Van de eerste achttien jaarwisselingen in mijn leven, kan ik me er maar één herinneren. Speciaal voor die Oud & Nieuw had ik nieuwe kleren gekregen, een hele bijzonderheid. En dat was omdat we het gingen vieren met oom W en tante T, die helemaal geen echte tante en oom waren. Oom W was mijn hockeycoach voor wie ik doodsbang was. Ze hadden twee dochters en een zoon. Ik zat bij de dochters in het hockeyteam en onder hun bezielende leiding sloot het hele team mij buiten. Mijn ouders waren echter van mening dat ik met deze meisjes bevriend moest zijn. Ik zag dus niet erg uit naar deze jaarwisseling. In mijn nieuwe kleding zag ik er toch nog hopeloos onmodieus en kinderachtig uit in vergelijking met de dochters. Uit angst voor hun hond durfde ik me nauwelijks te bewegen. Ik moest spelletjes doen die ik niet snapte. Ik maakte me grote zorgen over hoe ik deze mensen gelukkig nieuwjaar moest wensen. Zou ik ze moeten zoenen? Of zou ik tijdelijk kunnen veinzen dat ik niet bestond. Na enkele uren, het zal tegen middernacht zijn geweest, was het toegestaan dat de kinderen bij de volwassenen plaatsnamen. Doodstil ging ik in een hoek van de witlederen bank zitten. Tante T ging rond met de oliebollen. Zelf gemaakt had ze die. Klein en donker waren ze. En ongelooflijk smerig. Na één hap wilde ik ervan af. Dit weigerde ik verder op te eten. Maar dat ging ik natuurlijk niet zeggen. Dat durfde ik niet. Dus wat te doen? Ineens kwam al mijn woede naar boven. Woede over deze rotavond met die rotmensen en hun rotkinderen van dat rothockey in hun stomme patserige rothuis met die enge kwijlende rothond. En ik propte de vieze veel te vette oliebol tussen de kussens van de bank. Dat zou lekker hun bank verpesten. Met een beetje geluk zou de hond de bank molesteren om de oliebol te pakken te krijgen. En dan zouden die dochters daar de schuld van krijgen. Zó!

Hoe het is afgelopen weet ik niet. Ik herinner me niets van na het moment dat ik wraak nam. Maar we hebben nooit meer ergens anders Oud & Nieuw gevierd.