Het komt nogal eens voor dat ik het liefst elke dag zou willen werken. Niet omdat ik een workaholic ben - ja, allebei mijn banen zijn leuk, maar ik hou ook heel veel van thuis zijn. Het prettige van werk is dat het zo lekker duidelijk en overzichtelijk is. Je staat op een vaste tijd op, pakt elke dag vrijwel even laat je fiets en met hooguit enkele minuten verschil per dag zet je op kantoor de computer aan. Laat de dag maar komen. Je hoeft niet na te denken hoe die verder verloopt - verlopen doet de dag toch wel. In tegenstelling tot zo'n vrije zaterdag als vandaag. Opstaan en ontbijten gaat nog wel via een min of meer vaste routine. Maar dan. Ik wil van alles en ik moet ook wel iets maar hoe en wanneer en in welke volgorde? Het dwarrelt door mijn hoofd en ik kom er niet uit. Zelfs het toch tamelijk eenvoudige besluit om te stoppen met dat rondhangen in ochtendjas wil niet echt van de grond komen. En zo zit ik hier aan de ontbijttafel. Het lijkt of er al uren verstreken zijn, nutteloze lamlendige verlummelde uren. In mijn hoofd roep ik mezelf tot de orde: kom op jij, in actie - en ik blijf zitten.
O, een vast rooster voor elke dag. Het is zó star. Zó rigide. Zó overgestructureerd. Zó inflexibel. En zó fijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten