Sms

Weer een sms'je van vaderlief. Het vierde in twee weken tijd. Een paar dagen geleden nog maar heb ik hem telefonisch duidelijk gemaakt dat ik zijn ge-sms maar raar vind. Als vader zijnde bel je toch gewoon. Hardleers dus. Of heel vergeetachtig. Of het boeit hem niet wat ik vind. Dat laatste is, vrees ik, het meest voor de hand liggend. De opdracht die ik in dit bericht krijg, is dat ik mijn verlanglijstje moet doorgeven. Ik vermoed dat het gaat om wat ik zou willen krijgen op mijn verjaardag over een maand. Waarvoor ik, voor zover ik zelf weet, nog niemand heb uitgenodigd. En waarvan ik nog niet weet of ik het vier en wanneer. Mijn vader is daarvan kennelijk wel op de hoogte. Al zou hij zo zachtjes aan kunnen weten dat ik niet zo'n feestbeest ben wat verjaardagen betreft. Al helemaal niet als het om mijn eigen verjaardag gaat. Maar goed. Of ik dus even snel en onmiddellijk mijn wensen laat weten. Per e-mail a.u.b. Want normaal met elkaar communiceren, dat zit er blijkbaar niet in. Ik zal direct toegeven dat ik zelf verrekt slecht ben in het contact met mijn ouders. Nergens klap ik zo ontzettend dicht als bij hen en ik kan wel eens onhandig zijn in de omgang, maar mijn verkramptheid bij mijn ouders spant de kroon. Het valt ook niet mee om goed de rol te spelen in een toneelstuk waarvan je het script nog altijd niet hebt kunnen ontcijferen. Ik oefen al jaren, en krijg het toch maar niet onder de knie. Misschien kan ik als eerste wens op de geëiste lijst een understudy zetten. Of beter nog een kloon van mezelf, die ik voortaan op mijn ouders kan afsturen.

Vandaag is prinses Amalia jarig. Haar vader heeft haar vast niet ge-sms't. Hij weet zó wel waar zijn dochter blij van wordt.