Rem

Inmiddels bezit ik mijn rijbewijs ongeveer mijn halve leven. Toch kan ik me mijn rijlessen nog erg goed herinneren. Ja - ik heb mijn geheugen al verzocht om hier en daar een heel klein tikkeltje te vergeten, echt, veel hoeft het niet te zijn. Tot nu toe is er geen gehoor aan gegeven.

Goed. Mijn rij-instructrice was een morsige vrouw die, als ze niet rookte, voortdurend lurkte aan een fles Coca Cola. Steevast droeg ze een afgewassen legging en een lange trui met daarop de afbeelding van een honden- of poezenkop. De achterbank van de lesauto lag bezaaid met half opgekauwde hondenkluiven, smoezelig hondenspeelgoed en vooral heel erg veel hondenharen. Ze hield van honden. Ze had er een stuk of vijf. Naast de gebruikelijke rijvaardigheden die ze me leerde, kreeg ik een aantal nuttige tips van de instructrice. Bijvoorbeeld om bij mist zo dicht mogelijk op de auto vóór je te gaan rijden. Op die manier zag je het mistlicht goed en navigeerde je voorganger je als het ware over de weg. Nog voordat ik zelfs maar het theorie-examen had gedaan, had ik de indruk dat iets niet helemaal lekker zat met deze tip. Ze had ook nog een idee voor het zuinig omspringen met brandstof. Volgens haar kon je door slechts de koppeling te laten opkomen, versnelling in z'n vrij en zonder gas te geven, zó naar Zwitserland rijden. Ik heb het nooit geprobeerd, maar het lijkt me sterk, toch. Het derde advies neem ik nog dagelijks ter harte, als ik langs het ziekenhuis fiets: let op bij ziekenhuizen, tipte de rij-instructrice, want in die omgeving zijn mensen vaak niet zo met hun hoofd bij het verkeer. En dat merkte ik deze week tot twee keer toe maar al te goed. Al kwamen beide automobilisten niet bij het ziekenhuis vandaan en gingen ze er evenmin naartoe. Ze waren er wèl in de buurt. En ze negeerden allebei volslagen de haaientanden en mijn voorrang. Toch leuk dat mijn rem het goed doet.