Digibeet

Nou zeg. Dacht ik met mijn weblog toch heel eigentijds te zijn, lees ik vandaag in mijn ouderwetse papieren Volkskrantje dat bloggen alweer hopeloos passé is. Zoals ik het doe, dan. Als hobbyïst. En dat terwijl ik toch al twintig jaar geleden heel modern mijn allereerste computerlessen kreeg. Moest je eerst C\: intypen en vervolgens een heleboel andere codes voordat je überhaupt iets kon doen. Maar ja, de wet van de remmende voorsprong. Ineens is er een digitaal en mobiel universum dat ik niet ken. Laatst wilde de dochter van een vriendin dolgraag met mij een spelletje op de Wii doen. Snel gaf ze me de nodige instructies. En veronderstelde een basiskennis die ik niet heb. Biecht dat maar eens op aan een 12-jarige. Mijn werk organiseerde vorige week een call out als oefening voor de rampenbestrijding. Alleen de term call out al - waar was ik toen dat woord geïntroduceerd werd? Voor deze call out moest ik de DMTF-tonen van mijn telefoon aanzetten. Boeiend. Wat zijn dat? Ik bel en sms alleen met mijn telefoon. En ik geloof dat ik er een vodcast op kan ontvangen. Of gaat dat dan weer via mijn iPod, net zoals de podcast? Nog afgezien van het feit dat ik geen idee heb wat een vodcast is. Mijn krant verwijst voortdurend naar filmpjes op de internetsite, en vrijwel iedereen lijkt dagelijks rond te struinen op YouTube, op zoek naar bijzondere ontdekkingen. Het gaat helemaal aan mij voorbij. In mijn wereld is de tv er voor de bewegende beelden. Af en toe heb ik pogingen gedaan om mijn achterstand in te lopen. Totdat ik zag dat op het basisschooltje hier tegenover in alle klassen videoscreens en beamers werden geïnstalleerd. Het kleine stukje schoolbord dat overbleef, gebruiken de juffen alleen nog maar om mooie tekeningen te maken voor de jarigen. Ik zal maar niet verklappen dat ik de stukjes voor mijn blog in een notitieboekje voorbereid. Met potlood.