Omsmelten

Vaak zie ik haar lopen, als ik vanuit mijn werk naar huis fiets. Een mevrouw met negen minuscule hondjes. Vijf links, vier rechts. Parmantig trippelen ze daar. Allemaal keurig aan smalle, leren riemjes. Die steevast helemaal in elkaar gedraaid zitten - waardoor ik altijd hetzelfde denk. Als je nou eens die negen minihondjes zou omsmelten tot één hond met een gewoon formaat? Dat moet voor die mevrouw, die zelf ook maar klein is, toch een stuk handzamer zijn. Die negen hondjes bij elkaar gevoegd zouden niet eens een grote hond worden. Het zijn van die hondjes waarmee je niet naar buiten kan als het harder waait dan windkracht 6. Misschien heeft de mevrouw er daarom zo veel, zodat ze bij stevige wind toch nog haar beestjes kan uitlaten. Een mooi middenslagje zouden de samengesmolten hondjes zijn. Dat scheelt best veel in de hondenbelasting. En in het opruimen van de uitwerpselen. Dat ben je toch gauw zat als je negen keer moet bukken. Misschien wel achttien keer in totaal per dag. Dan heb ik het toch maar makkelijk met Hond. Al die etensbakjes, denk ik ineens. Of zouden ze met z'n allen uit één grote bak eten? Zouden ze wel tegelijkertijd kunnen eten of zou de sterkste van het stel dan alle bakjes leegschrokken. Het is me niet opgevallen dat één van de negen dikker is dan de rest. Maar wat me nou echt lekker lijkt van zoveel hondjes - als je moe of verdrietig op de bank ligt en je hebt wat warmte nodig. Een hondje bij elke voet, eentje bij je rechterknie en eentje bij je linkerknie, in elke arm zo'n warm lijfje, de twee met de zachtste haren aan beide kanten van je hoofd, en de laatste fijn op je buik. Zou dat geluk zijn?