M.

Er ligt een rouwkaart in de bus. Niet bestemd voor mij, maar voor iemand die hier allang niet meer woont. Raar misschien dat ik de kaart niet in de papierbak wil doen. En als ik hem in plaats daarvan in de afvalemmer gooi, gaat er floep! weer een deur in mijn bovenkamer open. In plaats van mijn eigen hand, zie ik de hand van mijn moeder die een rouwkaart diep wegduwt in de vuilnisbak. Zorgvuldig let ze erop dat hij verdwijnt onder aardappelschillen en koffiedrap. Even daarvoor gleed de kaart door de brievenbus naar binnen. Ik was 8 of 9 jaar en wachtte tot mijn moeder zover was om me naar turnen te brengen. Groen-Wit heette de vereniging waarbij ik zat. Ik was heel trots op mijn turnpakje en dol op de juf. Mijn moeder griste de kaart uit de brievenbus, las hem snel en viel toen huilend neer op de trap. Uiteraard begreep ik daar niets van, ik wist niet dat de rouwkaart een rouwkaart was. Mijn moeder zei dat mijn buurmeisje M. was doodgegaan. M. was al heel groot, wel 20, en voorzover ik wist gingen alleen opa's en oma's en huisdieren dood. Een verkeersongeluk, zei mijn moeder, en nu naar turnen! En ze stopte de kaart in de afvalemmer. Maar ik wilde niet meer naar turnen. Ik wilde nooit meer naar turnen. Ik wilde helemaal nergens meer heen. Want ik durfde me niet te laten zien aan de buren, die vast nog harder moesten huilen dan mijn moeder. Ik hoorde niet meer te leven terwijl bij de buren iemand dood was. Mijn moeder wilde nergens van weten, en nergens over praten. Pas jaren later komt M. weer ter sprake, als ik mijn moeder vraag hoe het nou zat met dat ongeluk van M. "Oja, M.", reageert mijn moeder een beetje vaag. "Die heeft geen ongeluk gehad. Die heeft zelfmoord gepleegd." Daarmee is de kous af. Ik mag niet over M. denken, praten en voelen. Heel lang blijf ik staren naar de rouwkaart die in mijn afvalemmer tussen de rommel ligt. "Dag M.", zeg ik heel zachtjes. "Dag."

Voor mijn laptop heb ik een extern geheugen. Dat wil ik ook voor mijn hoofd.