Als het aan het einde van de ochtend gaat sneeuwen, schiet ik meteen in zo'n humeurige, de-dag-na-eerste-kerstdag stemming. Een kunnen-we-asjeblieft-weer-gewoon-doen bui. Waarschijnlijk werkt een overvolle vaatwasser die nog uitgeruimd moet worden, om vervolgens weer vol geladen te worden met een nieuwe berg vuile vaat, hieraan flink mee. En dat de tafel nog half gedekt is vanwege een groep eters de vorige avond. Aangebroken zakken chips, borrel- en pistachenootjes slingeren door de keuken. Veel te veel resten van het etentje in de koelkast. Halflege flessen wijn. En genoeg chocolaatjes, cake en koek voor een weeshuis. Opruimen wil niet helpen om de boel in mij ook op orde te krijgen. Het lezen van de ELLE Eten deze keer al helemaal niet - normaal word ik erg blij van al die lekkere recepten en krijg ik zin om er direct mee aan de slag te gaan. Maar nu word ik alleen maar boos over het recept voor de soesjestoren die geen echte toren blijkt te zijn. Met het tekenen van mijn 14-delige patroon voor de naaicursus kom ik niet verder dan het spelden van het patroonpapier op het radarblad. O, dat eeuwig associërende hoofd van mij. In plaats van na te genieten van een geslaagd en vrolijk etentje, zit ik door de sneeuw en de afwas weer in een andere, koude en donkere wereld. Heeft iemand een ander hoofd voor mij?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten