Trui

Pfoe, wat ziet het er grauw en koud uit. De auto's zijn bevroren, de daken zijn wit en op de planten ligt een laagje rijp. Ik krijg onmiddellijk zin om zo'n dikke, Noorse trui te kopen - sterker nog, om er zelf één te breien. Lekker met mijn benen opgetrokken op de bank, de verwarming hoog, een kop warme chocolademelk binnen handbereik, terwijl in de oven een zelfgemaakte appeltaart staat te bakken en Hond gemoedelijk ligt te snurken. Maar breipennen en wol zijn in mijn handen een onmogelijke combinatie. Eén geslaagd breisel heb ik ooit gemaakt. Een sjaal. Ik begon eraan in de herfst en halverwege de lente was hij klaar.

Mijn eerste brei-experiment zag ik later terug op het station, gedragen door een junk. Volgens het patroon was het een trui, maar het werd een vormeloos, overigens wel heel kleurrijk geval. Haute couture de la future, zeg maar. Omdat ik weggooien toch zonde vond, bracht ik het naar het Leger des Heils. Waar de junk het kennelijk vond en er iets in zag. Het stond 'm ook best goed. Omdat ik niet iemand ben die snel opgeeft, volgde jaren later een tweede experiment. Een babytruitje, met strepen in verschillende mooie natuurlijke kleuren. Het lukte erg goed. Alleen kon de nieuwe wereldburger het pas aan toen hij al drie jaar was - en dat terwijl ik het patroon toch keurig gevolgd had. Dacht ik.
Eenmaal buiten met Hond blijkt het nog geen weer te zijn voor warme truien. Met mijn drie lagen kleding onder mijn winddichte all weather jack met ingeritste fleece ben ik zwaar overdressed en algauw loopt het zweet over mijn rug. Gelukkig. De breipennen kunnen blijven waar ze zijn. In die ene nog altijd niet uitgepakte verhuisdoos ergens ver weg op zolder.